Δ-2.6, Μνήμη θανάτου, (17/2/21).

ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ δυσκολεύεται πολύ ν’ ἀπόκτηση ὁ χριστιανός, γράφει ὁ Ἀββᾶς Ἠσαΐας ὁ Ἀναχωρητής: τό πένθος, τά δάκρυα καί τή διαρκή μνήμη τοῦ θανάτου. Κι’ ὅμως, αὐτά συγκρατοῦν ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές.

Εἰδικώτερα γιά τήν ἐνθύμησι τοῦ θανάτου γράφει:

Ὅποιος κατορθώνει νά λέγη κάθε μέρα στόν ἑαυτό του: σήμερα εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς μου, οὐδέποτε θ’ ἁμαρτήση θεληματικά πρός τόν Θεό.

Ἐκεῖνος ὅμως πού περιμένει πώς ἔχει πολλά ἀκόμη χρόνια νά ζήση, δίχως ἄλλο θά περιπλεχθῆ στά βρόχια τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ Θεός ἁγιάζει τήν ψυχή, πού διαρκῶς προετοιμάζεται νά λογοδοτήση γιά τίς πράξεις της. Ὅποιος λησμονεῖ τήν κρίσι μένει στή δουλεία τῆς ἁμαρτίας.