Ε-1.2, Προσευχή, (19/5/21).

Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ἑνός Μοναστηριοῦ πού εἶχε ἱδρύσει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Κύπρου, ἐπισκέφθηκε κάποτε τόν Ἅγιο καί τοῦ εἶπε μέ κάποια ἰκανοποίησι:
- Μέ τήν εὐχή σου, Δέσποτα, δέν παραμελοῦμε τόν κανόνα τῆς προσευχῆς πού μᾶς ἔδωσες. Διαβάζομε μέ προθυμία τήν πρώτη ὥρα, τήν τρίτη, τήν ἕκτη καί τήν ἐνάτη .
- Καί τίς ἄλλες ὥρες τί κάνετε; ρώτησε μέ ἔκπληξι ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης. Δέν ἀσχολεῖσθε μέ τήν προσευχή; τότε δέν εἶσθε Μοναχοί.
Καί βλέποντας τήν ἀπορία τοῦ Ἡγουμένου, ἐξήγησε:
- Ἐκεῖνος πού ἀνήκει στήν τάξι τοῦ Μοναχοῦ ἔχει καθῆκον ν’ ἀσχολῆται διαρκῶς μέ τήν προσευχή καί τήν ψαλμωδία. Ὁ Προφήτης Δαυίδ, ἄν καί βασιλιᾶς μαζί καί πολεμιστής, τό βράδυ προσευχόταν, τά μεσάνυχτα σηκωνόταν ἀπό τό στρῶμα του, τό όμολογεῖ ὁ ἴδιος, γιά νά δοξολογήση μαζί μέ τους Ἀγγέλους τό Θεό. Πρίν ἀπό τά ξημερώματα τόν βρίσκομε ἀκόμη νά δέεται. Μόλις ξημέρωνε, ὕψωνε τήν καρδιά του γιά νά εὐχαριστήση τόν Πλάστη του. Τό πρωί παρακαλοῦσε καί πάλι, τό μεσημέρι καί τό βράδυ ἔκλινε τό γόνυ γιά νά ἰκετεύση τόν Θεόν. Γι’ αὐτό μᾶς βεβαιώνει πώς ἑπτά φορές τήν ἡμέρα αἰνοῦσε τόν Κύριο.