ΞΕΚΙΝΗΣΕ μιά μέρα καί ὁ Ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς νά ἐπισκεφθῆ τόν Ὅσιο Ἀντώνιο. Μά ἐπειδή ἀνέβαινε γιά πρώτη φορά ἐκεῖνο τό βουνό, ἔχασε τό δρόμο καί γιά πολλές ὥρες περιπλανιόταν ἄσκοπα, χωρίς νά διακρίνη πουθενά τήν σπηλιά τοῦ Μεγάλου Ἐρημίτου.
Ὄταν τό κατάλαβε, προσευχήθηκε μ’ αὐτά τά λόγια:
- Κύριε, μήν ἐπιτρέψης νά χαθῆ τό πλάσμα Σου σ’ αὐτή τήν ἄγρια ἔρημο.
Παρευθύς λοιπόν φάνηκε ψηλά ἕνα χέρι, πού τοῦ ἔδειχνε τό δρόμο, ὥσπου τόν ἔφερε στήν σπηλιά τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ε, παρ. 1.26]