Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ τοῦ χριστιανοῦ, λέγει κάποιος Γέροντας, πρέπει νά γίνεται, πρῶτον, μέ διάθεσι εἰρηνική, ὕστερα μέ ἡσυχία καί κοσμιότητα. Ὅταν προσεύχεται μαζί μέ ἄλλους στήν ἐκκλησία, πρέπει ν’ ἀποφεύγη τίς ἐξωτερικεύσεις τῆς εὐλαβείας του καί τίς δυνατές φωνές πού φέρνουν σύγχυσι καί στόν ἴδιο καί στούς ἄλλους.
Ἡ προσευχή ὀφείλει νά γίνεται μέ ἐσωτερικό πόνο τῆς καρδιᾶς καί μέ ἤρεμο νοῦ ἀφωσιωμένο στό Θεό.
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού πάσχουν ἀπό σωματικές ἀρρώστειες κι’ ἐνῶ χειρουργοῦνται ἤ καυτηριάζονται ἀπό τό γιατρό, ὑποφέρουν καρτερικά τόν πόνο, χωρίς φωνές καί φασαρία, σιωπηλά καί ὑπομονετικά. Ἄλλοι πάλι ἀνυπόμονοι χαλοῦν τόν κόσμο ἀπό τίς φωνές, ὅταν τούς κάνουν θεραπεία. Μήπως ὅμως ἔτσι ἀποφεύγουν τόν πόνο; Μᾶλλον τόν αὐξάνουν.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καί μέ τήν προσευχή. Οἱ πνευματικώτεροι ἄνθρωποι προσεύχονται ἀθόρυβα μέ «στεναγμούς ἀλαλήτους». Ἔτσι διατηροῦν τήν ψυχική τους γαλήνη. Οἱ ἄλλοι δέ συγκρατοῦν τόν ἑαυτό τους. Προσεύχονται μεγαλοφώνως, μέ ἐκδηλώσεις ἐξωτερικές, πού συχνά σκανδαλίζουν τούς ἄλλους. Ὁ πραγματικός χριστιανός πρέπει ν’ ἀποφεύγη τήν ἀκαταστασία καί τά ἐξωτερικά σχήματα. Νά προτιμᾶ τήν τάξι, τήν ἡσυχία καί τήν ταπείνωσι. Αὐτό ζητᾶ καί ὁ Θεός μέ τό στόμα τοῦ Προφήτου, πού λέγει: «ἐπί τίνα ἐπιβλέψω, ἄλλ ἡ ἐπί τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον, τόν τρέμοντά μου τούς λόγους;»
Ὅσοι χριστιανοί διάλεξαν αὐτό τό δρόμο, ἔγιναν παράδειγμα καί φῶς γιά πολλούς ἄλλους.
[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ε, παρ. 1.45]