Ε-3.17, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ, (4/8/21).

ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣΩΔΗΓΗΣΑΝ κάποτε στόν Ἀββᾶ Λογγῖνο ἕνα δυστυχή δαιμονισμένο καί τόν παρακαλοῦσαν νά τόν κάνη καλά.
- Δέν ἔχω τέτοιο χάρισμα, ἔλεγε ἐκεῖνος μέ ταπεινοσύνη. Πηγαίνετε στόν Ἀββᾶ Ζήνωνα. Ἐκεῖνος μέ τήν προσευχή του μπορεῖ νά διώξη τό δαιμόνιο.
Πῆγαν τόν ἄνθρωπο στόν Ἀββᾶ Ζήνωνα. Ἐκεῖνος τόν λυπήθηκε κι’ ἄρχισε νά ἐξορκίζη τό πονηρό πνεῦμα νά φύγη ἀπό τό βασανισμένο πλάσμα.
Τό διαμόνιο ἄρχισε ν’ ἀγριεύη καί ξαφνικά φώναξε στόν Γέροντα:
- Μήπως νομίζεις πώς γιά λόγου σου φεύγω; ὁ Ἀββᾶς Λογγῖνος προσεύχεται αὐτή τη στιγμή κι’ ἡ δική του προσευχή δέ μ ἀφήνει νά σταθῶ. Σέ σένα δέ δίνω καμμιά σημασία.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ε, παρ. 3.17]