ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ πάλι, πού ἔπασχε ἀπό καρκίνο, ἐπειδή εἶχε ἀκούσει τήν φήμη τοῦ Ἀββᾶ Λογγίνου, ξεκίνησε νά πάη νά τόν βρῆ νά τῆς δώση τήν ὑγεία της. Καθώς τόν γύρευε στήν τύχη μέσα στήν ἔρημο, συνάντησε ἕνα γέροντα Καλόγερο νά κόβη ξύλα. Πῆγε κοντά του καί τόν ρώτησε ποῦ ἔμενε ὁ Ἀββᾶς Λογγῖνος.
- Τί τόν θέλεις; ρώτησε ἐκεῖνος. Σέ συμβουλεύω νά μή πᾶς, γιατί δέν εἶναι καλός ἄνθρωπος. Ἀλλά μήπως ὑποφέρεις ἀπό τίποτε;
Ἡ δυστυχισμένη γυναίκα τοῦ ἔδειξε τότε μιά ἀνοιχτή πληγή, πού ἔβγαζε ἀφόρητη δυσοσμία. Ὁ Καλόγερος τή σταύρωσε καί τῆς εἶπε:
- Γύρισε σπίτι σου κι’ ὁ Θεός θά σοῦ δώση τήν ὑγεία σου. Ὁ Λογγῖνος δέν μπορεῖ νά σέ βοηθήση σέ τίποτε.
Ἔφυγε ἐκείνη, δίνοντας πίστι στά λόγια τοῦ ἀγνώστου. Ὤσπου νά φτάση σπίτι της δέν ἔμεινε ἴχνος ἀπό τή φοβερή ἀρρώστια. Ἀργότερα ἔμαθε ἀπό τούς Ἀδελφούς, πώς ἐκεῖνος, πού τήν εἶχε κάνει καλά μέ τέτοιο παράδοξο τρόπο, ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Ἀββᾶς Λογγῖνος.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ε, παρ. 3.18]