ΕΝΑΣ ἀρχάριος Μοναχός ρώτησε κάποιο Γέροντα πῶς σέ μερικούς ἀνθρώπους ἔχει δοθῆ τό χάρισμα νά βλέπουν ἀποκαλύψεις καί νά μαθαίνουν οὐράνια μυστήρια.
- Μή μακαρίζης μόνο αὐτούς, παιδί μου, ἀποκρίθηκε ὁ σοφός Γέροντας, μά πιό πολύ ἐκείνους πού βλέπουν διαρκῶς τίς ἁμαρτίες τους, ἀνακαλύπτουν τίς ἀδυναμίες τους καί γνωρίζουν καλά τόν ἑαυτό τους.
- Πρίν λίγες ἡμέρες, Ἀββᾶ, εἶπε πάλι ὁ Ἀδελφός, εἶδα ἕνα Μοναχό νά βγάζη δαιμόνιο ἀπό κάποιον ἄρρωστο καί τόν ἐθαύμασα.
- Ἐγώ δέν ἐπιθύμησα ποτέ, ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας, νά διώχνω δαιμόνια καί νά γιατρεύω ἀρρώστιες. Παρακαλῶ μόνο τόν Θεό νά μή γίνω ὁ ἴδιος περίγελως τοῦ Σατανᾶ κι’ ἀγωνίζομαι νά καθαρίσω τό μυαλό μου ἀπό πονηρές σκέψεις. Ἄν τό κατορθώσω, τότε θά εἶμαι ἄξιος θαυμασμοῦ. Ὅποιος πετύχει νά καθαρίση τήν ψυχή του ἀπό ἁμαρτίες κι’ ἀγαπᾶ τόν Θεό καί τόν πλησίον του, θά κληρονομήση τήν αἰώνιο ζωή μαζί με τούς θαυματουργούς Πατέρας.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ε, παρ. 3.19]