- Ὁ Θεός, καθώς λέγει ἡ Γραφή, εἶναι ἥλιος δικαιοσύνης, πού μέ τίς ἀκτῖνες τῆς καλωσύνης Του ὀμορφαίνει τό σύμπαν. Ἡ ψυχή πάλι, ἀνάλογα μέ τήν προαίρεσί της, γίνεται ἤ κερί, σάν φιλόθεη, ἤ πηλός, σάν φιλόϋλη.
Ὅπως λοιπόν ὁ πηλός, ὅταν ἐκτεθῆ στόν ἥλιο, ξεραίνεται καί τό κερί μαλακώνει, τό ἴδιο κι’ ἡ ψυχή. Ἐκείνη πού εἶναι δοσμένη στά ἐγκόσμια καί ὑλικά, ὅταν ἔλθη σ’ έπαφή μέ τόν Θεό, σκληραίνεται, σάν τό Φαραώ, καί χάνει κάθε ἐλπίδα σωτηρίας. Ἡ φιλόθεη ψυχή ὅμως, ὅταν ἐκτεθῆ στίς φλογερές ἀκτῖνες τῆς θείας ἀγάπης, ἀπαλύνεται, ἀποτυπώνει τούς χαρακτῆρας τῶν Ἁγίων καί γίνεται κατοικία Θεοῦ. Ἔτσι, στή φυσική «κατ’ εἰκόνα» ὀμορφιά προσθέτει καί τήν «καθ’ ὁμοίωσιν».
[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ε, παρ. 3.5]