ΝΕΟΣ ΑΚΟΜΗ καί ἀρχάριος στή μοναχική ζωή ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ, πῆγε μιά μέρα στόν Ὅσιο Ποιμένα. Ἐνῶ συνωμιλοῦσαν, ἀκούστηκε νά λαλῆ κάποιος πετεινός.
- Ὑπάρχουν καί πετεινοί σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἔρημο; διέκοψε τήν πνευματική συζήτησι, γιά νά ρωτήση, παραξενεμένος.
- Μή μ’ ἐξαναγκάζης νά σοῦ εἰπῶ αὐτά πού δέ θέλω, Ἰσαάκ, τοῦ εἶπε στενοχωρημένος ὁ Ὅσιος. Τέτοιες φωνές ἀκοῦνε μόνο ἐκεῖνοι πού ἔχουν σκορπισμένο τό νοῦ τους στά γήϊνα. Ὅσοι ὅμως τόν προσηλώνουν στόν Θεόν, δέν ἀκοῦνε τίποτε.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ε, παρ. 3.7]