Ο ΙΣΑΑΚ, ὁ μαθητῆς τοῦ Ἀββᾶ Ἀπολλῶ, ἀνάμεσα στίς ἄλλες ἀρετές του, εἶχε καί ξεχωριστή εὐλάβεια γιά τά Ἄχραντα Μυστήρια. Ὅταν ἐπρόκειτο νά κοινωνήση, ἑτοιμαζόταν πολλές ἡμέρες πρίν μέ προσευχή ἰδιαίτερη καί πνευματική μελέτη. Ὅσο διαρκοϋσε ἡ Θεία Λειτουργία, δέν ἄφηνε κανένα, ὁποιαδήποτε ἀνάγκη κι’ ἄν παρουσιαζόταν, νά τοῦ μιλήση μέσα στήν ἐκκλησία. Ὕστερα ἀπό τήν ἀπόλυσι ἔτρεχε στό κελλί του, σάν νά τόν κυνηγοῦσαν.
Εἶχε γίνει συνήθεια στή σκήτη νά δίνουν στούς Ἀδελφούς, μετά τή Λειτουργία, ἕνα κομμάτι ἀπό τήν προσφορά κι ἕνα ποτήρι κρασί. Ὁ Ἰσαάκ ποτέ δέ στάθηκε νά πάρη, γιά νά μή χρονοτριβήση, ἔξω ἀπό τό κελλί του καί σκορπιστῆ ὁ νοῦς του.
- Γιατί μᾶς ἀποφεύγεις, Ἀββᾶ, ὅταν ἔρχεσαι στήν ἐκκλησία; τόν ρώτησαν κάποτε οἱ νεώτεροι.
- Ὁ Θεός νά σᾶς πληροφορήση, Ἀδελφοί μου, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, πώς δέν ἀποφεύγω ἐσᾶς, ἀλλά τήν πονηριά τοῦ διαβόλου. Ὅταν κρατᾶς ἀναμμένη λαμπάδα καί σταθῆς πολλή ὥρα στόν ἀέρα, δίχως ἄλλο θά σοῦ σβύση. Τό ἴδιο παθαίνει κι ὁ νοῦς. Φωτίζεται ἀπό τή Χάρι τῶν Μυστηρίων στήν ἐκκλησία, μά σάν ἀργοπορήσωμε ἔξω ἀπό τό κελλί μας, φυσᾶ σ’ αὐτόν ὁ ἄνεμος τῆς πολυπραγμοσύνης καί σβύνει ὁ ταλαίπωρος.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ε, παρ. 4.2]