Σ’ ΕΝΑ νέο, πού εἶχε ἀποφασίσει νά μονάσῃ σέ Κοινόβιο, ὁ Ἀββᾶς Ποιμήν ἔδωσε τήν ἀκόλουθη συμβουλή:
- Ἄν θέλεις, ἀδελφέ, νά γίνῃς καλός μοναχός καί μάλιστα κοινοβιάτης, κράτησε καλά στό νοῦ σου αὐτά τά δύο: Πρῶτον, ἀπόφευγε τίς περιττές κουβέντες, καί, δεύτερον, μήν ἀποκτήσῃς ποτέ δικό σου πράγμα, οὔτε μικρό λαγήνι γιά νερό, καί θά εἶσαι σ’ ὅλη σου τή ζωή ἀναπαυμένος.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Η, παρ. 1.1] 

ΕΝΑΣ ἀπό τούς παλαιότερους Πατέρας συνήθιζε νά λέγῃ πώς πολλοί ἀπό τούς Μοναχούς μοίρασαν τά ὑπάρχοντά τους στούς φτωχούς, ἄφησαν γονεῖς καί φίλους καί κλείστηκαν στά Μοναστήρια γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Κατώρθωσαν τά πιό μεγάλα, μά νικήθηκαν στά μικροπράγματα κι ἔγιναν παιγνίδι στά χέρια τοῦ διαβόλου. Κι ὅλα αὐτά συνέβησαν, γιατί καταπάτησαν τήν ὑπόσχεσι τῆς ἀκτημοσύνης, κρατῶντας στό κελλί τους σακκούλια μέ ξηρούς καρπούς, καλαθάκια μέ ὀπωρικά, βελόνες, ψαλίδια ἤ ζῶνες. Δέν καταλαβαίνουν oἱ δυστυχεῖς πώς μ’ αὐτόν τόν τρόπο ἀκολουθοῦν τόν Ἀνανία καί τή Σαπφείρα τῶν Πράξεων.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Η, παρ. 1.2]