ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ἐξωμολογήθηκε στενοχωρημένος στὸν Ἀββᾶ Ματώη:
- Πολλὲς θλίψεις μου προξενεῖ συχνὰ ἡ γλῶσσα μου, Πάτερ. Ἀδύνατο νὰ τὴ συγκρατήσω νὰ μὴν ἐλέγχη καὶ κατακρίνη τοὺς Ἀδελφούς μου.
- Ἄν σου φαίνεται ἀδύνατο νὰ δαμάσης τὴ γλῶσσα σου, τότε ἀπόφευγε τὶς συναναστροφές, τὸν συμβούλεψε ὁ Γέροντας. Περιορίσου στὸν ἑαυτό σου. Ἡ ἀκράτεια τῆς γλώσσης εἶναι ἠθικὴ ἀρρώστια μεταδοτική, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπικίνδυνη. Ἐγώ, καθὼς βλέπεις, ζῶ ὁλομόναχος, ὄχι ἀπὸ ἀρετή, ἀλλὰ ἀπὸ ἀδυναμία. Πρέπει νὰ νοιώθη πολὺ δυνατὸς ὁ Καλόγερος, ποὺ συναναστρέφεται τοὺς ἀνθρώπους.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Στ, παρ. 2.10]