2.3. ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ στιγμὲς τῆς ζωῆς του, ὁ Ἀββᾶς Παμβῶ, εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια στοὺς Ἀδελφούς, ποὺ βρέθηκαν γύρω του:
- Ἀφ’ ὅτου ἔγινα Καλόγηρος, παιδιά μου, οὔτε μία φορά δὲν μετανόησα γιὰ κουβέντα ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα μου. Κι ὅμως, τώρα πάω στὸν Κύριό μου μὲ συναίσθησι πὼς δὲν ἔχω βάλει ἀρχὴ ἀκόμη.

●●●

 

2.4. ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ γιὰ τὸν μακάριο Παμβῶ:
Ἐνῶ ἦταν πολὺ μελετημένος καὶ γνώριζε καλὰ τὴν Ἁγία Γραφή, δὲν ἔδινε ποτὲ παρευθὺς ἀπάντησι, ὅταν τύχαινε νὰ τοῦ ζητήσουν τὴν ἐξήγησι κάποιου γραφικοῦ ρητοῦ.
- Ἀφῆστε μὲ νὰ σκεφθῶ πρῶτα, ἔλεγε.
Περνοῦσαν πολλὲς ἑβδομάδες προτοῦ δώσει ἀπόκρισι. Ἔτσι οἱ ἑρμηνεῖες ποὺ ἔκανε μὲ τόση περίσκεψι ἦταν γεμάτες σοφία, ποὺ τοῦ χάριζε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Οἱ Ἀδελφοὶ τὶς δέχονταν μὲ πολλὴ εὐλάβεια σὰν νὰ εἶχαν βγῆ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ..

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Στ, παρ. 2.3-4]