Ο ΑΜΜΟΥΝ, νέος κι ἀρχάριος, ἀκόμη Μοναχός, πῆγε νὰ συμβουλευθῆ τὸν ὅσιο Ποιμένα:
- Ὅταν ἔρχεται κανένας ἀπὸ τοὺς Ἀδελφοὺς στὸ κελλί μου ἢ ἐγὼ πηγαίνω στὸ δικό του γιὰ δουλειά, ἀποφεύγομε τὶς συζητήσεις ἀπὸ φόβο μὴ πέσωμε σ’ ἀργολογία, τοῦ εἶπε.
- Καλὰ κάνετε, ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας. Ἡ νεότης ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πολλὴ προσοχή.
- Τί ἔκαναν οἱ Πατέρες σὲ τέτοια περίπτωσι; Ζήτησε νὰ μάθη ὁ Ἀμμοῦν.
- Ἐκεῖνοι παιδί μου, οὔτε στὸ στόμα οὔτε στὴν καρδιὰ εἶχαν τίποτε περιττό, γιὰ νὰ συζητήσουν. Ἔτσι δὲν εἶχαν φόβο νὰ πέσουν σ’ ἀργολογία.
- Ὅταν βρεθῶ στὴν ἀνάγκη νὰ κουβεντιάσω μὲ κάποιον, ρώτησε πάλι ὁ νέος, τί εἶναι καλλίτερα νὰ πῶ; Λόγια της Γραφῆς ἢ τῶν Πατέρων;
- Ἂν δὲν μπορῆς νὰ σωπάσης, - πράγμα ὀρθότερο γιὰ τοὺς νέους - προτίμησε τοὺς λόγους τῶν Πατέρων, ποὺ εἶναι πρακτικώτεροι, ἀποκρίθηκε ὁ Ὅσιος. Τὰ λόγια της Γραφῆς, οὔτε εὔκολα οὔτε ἀντιληπτὰ εἶναι ἀπὸ τοὺς πολλούς.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Στ, παρ. 2.8]