ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑΝ πολλά χρόνια ἀφ’ ὅτου ὁ Θεόδωρος ἔγινε μοναχός στό κοινόβιο τῶν Τεβαννησιωτῶν καί ζήτησε νά τόν ἀκολουθήση κι ὁ Παφνούτιος, ὁ νεώτερος ἀδελφός του.
Ὁ Ὅσιος Παχώμιος τόν δέχθηκε εὐχαρίστως. Ὁ Θεόδωρος πού εἶχε πάρει αὐστηρά τήν καλογερική, φερνόταν στόν ἀδελφό του σάν νά ἦταν τελείως ξένος. Αὐτό στενοχωροῦσε τόν Παφνούτιο πού δέν παραπονιόταν μέν, ἀλλά φαινόταν συχνά κλαμένος. Ὁ Ὅσιος Παχώμιος ὄμως, πού κατάλαβε τήν αἰτία τῆς στενοχώριας τοῦ νέου, εἶπε στό Θεόδωρο:
- Μάθε ἀπό τώρα, παιδί μου, νά εἶσαι συγκαταβατικός στούς ἀρχαρίους. Τά νεοφυτεμένα δένδρα τά φροντίζομε πιό πολύ, ὥσπου νά ριζώσουν καλά. Τό ἴδιο πρέπει νά κάνωμε μέ τούς νεοφερμένους Ἀδελφούς πού πρωταρχίζουν τόν πνευματικό ἀγώνα, ὥσπου νά στηριχτοῦν στήν πίστι καί νά ριζώσουν στό Κοινόβιο.
Ἀπό τότε ὁ Θεόδωρος, πού δέ παρήκουσε ποτέ τόν πνευματικό του Πατέρα, ἄλλαξε τή συμπεριφορά του στό μικρότερο ἀδελφό του.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Στ, παρ. 3.19]