- ΔΥΟ ΜΟΝΑΧΟΙ, διηγεῖται ἕνας Ἅγιος ἐρημίτης πού εἶχε ἀπό τό Θεό διορατικό χάρισμα, ἦλθαν κάποτε νά μείνουν σέ δυό παλιά κελλιά, ὄχι πολύ μακριά ἀπό τήν καλύβα του. Ὁ ἕνας ἦταν ἀπό ξένη χώρα, ὁ ἄλλος ἐντόπιος. Ὁ ἐντόπιος προώδεψε γρήγορα στά πνευματικά. Ὁ ξένος φαινόταν μᾶλλον ἀμελής.
Ὕστερα ἀπό μερικά χρόνια ἀρρώστησε ξαφνικά ὁ ξένος καί πέθανε. Εἶδα τότε πλῆθος Ἀγγέλων νά ὁδηγοῦν τήν ψυχή του στόν Παράδεισο. Προτοῦ ὅμως μπῆ μέσα ἔγινε ἐξέτασις, ἄν θά τόν ἄφηναν ἤ ὄχι. Ἄκουσα τότε φωνή νά λέγη:
- Ἦταν πραγματικά λίγο ἀμελής, ἀλλά γιατί ὑπόμενε τήν ξενιτεία, ἀνοίξατέ του.
Μετά ἀπό καιρό ἀρρώστησε βαρειά κι ὁ ἄλλος. Σάν τό ἔμαθαν οἱ συγγενεῖς κι οἱ φίλοι του, ἔρχονταν κάθε μέρα νά τόν περιποιοῦνται καί νά τόν ἀνακουφίζουν. Στό τέλος πέθανε κι αὐτός. Ἄγγελο ὅμως δέν εἶδα κοντά του. Γεμᾶτος ἀπορία, ἔλεγα στόν Κύριο:
- Γιατί, Θεέ μου, ἔδωσες τόση δόξα στόν ξένο, πού ἦταν ἀμελής καί σέ τοῦτο τόν σπουδαῖο τίποτε;
Τότε πῆρα αὐτή τήν πληροφορία ἀπό θεῖο Ἄγγελο:
- Ὁ ἐνάρετος Μοναχός στό θάνατό του εἶχε γύρω του φίλους καί συγγενεῖς πού τοῦ ἔδιναν μεγάλη παρηγοριά. Ὁ ξένος, ἄν καί λίγο ἀμελής, ἐπειδή τοῦ ἔλειψε ἡ ἀνθρώπινη, βρῆκε θεϊκή παρηγοριά.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Στ, παρ. 3.6]