ΟΠΟΙΟΣ πειρασμὸς κι ἂν βρῆ τὸν ταπεινόφρονα, λέγει ὁ Ἀββᾶς Ποιμήν, νικᾶ γιατί σωπαίνει.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.104].

 

ΛΕΝΕ γιὰ κάποιο Γέροντα, πὼς ἔδειχνε ἐξαιρετικὴ ἀγάπη σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν καταφρονοῦσαν καὶ μὲ κάθε τρόπο τὸν ἀτίμαζαν.
- Αὐτοὶ εἶναι φίλοι μας, συνήθιζε νὰ λέγῃ· γιατί μᾶς ὁδηγοῦνε στὴν ταπείνωσι. Ἐκεῖνοι πού μᾶς τιμοῦν καὶ μᾶς ἐγκωμιάζουν ζημιώνουν τὴν ψυχή μας.
Τὸ λέει καὶ ἡ Γραφή: «οἱ μακαρίζοντες ὑμᾶς, πλανῶσιν ὑμᾶς».

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.105].

 

ΕΦΕΡΑΝ κάποτε ξερὰ σύκα στὴ σκήτη κι ὁ Πρεσβύτερος τὰ μοίρασε στοὺς ἀδελφούς. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἦσαν τόσο καλά, δὲν ἔστειλε στὸν Ὅσιο Ἀρσένιο, γιὰ νὰ μὴν τὸν προσβάλῃ. Ἐκεῖνος ὅμως, σὰν τὸ ἔμαθε, παραπονέθηκε:
- Γιατί μὲ χώρισες ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μου καὶ δέν μοῦ ἔστειλες εὐλογία; Εἶπε τὴν Κυριακὴ στὸν Πρεσβύτερο. Ἴσως νὰ σὲ πληροφόρησε ὁ Θεὸς πὼς δὲν ἤμουν ἄξιος νὰ πάρω.
Ὁ Πρεσβύτερος, θαυμάζοντας τὴν ταπεινοσύνη τοῦ Ἁγίου, τοῦ ζήτησε συγγνώμη κι ἀπὸ τότε τοῦ ἔστελνε κι ἀπὸ τὰ πιὸ τιποτένια πράγματα, ποὺ τύχαινε νὰ φέρνουν οἱ ἐπισκέπται στὴ σκήτη.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.106].

 

ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ σύναξι τῶν Γερόντων, γιὰ μία σοβαρὴ ὑπόθεσι, ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς ὁμιλητᾶς πῆρε τὸ λόγο κι ὁ Ἀββᾶς Εὐάγριος, ποὺ ἦταν νεοφερμένος στὴ σκήτη. Κακοφάνηκε ὅμως στὸν Πρεσβύτερο καὶ τοῦ εἶπε μὲ ἀποτομία:
- Τὸ ξέρομε δὰ πὼς ἂν ἔμενες στὸν τόπο σου, Ἀββᾶ, θὰ ἤσουν τώρα Ἐπίσκοπος, ἐπικεφαλῆς πολλῶν ἀνθρώπων. Ἐδῶ ὅμως καλὰ θὰ κάνῃς νὰ φέρνεσαι σὰν ξένος.
Ὁ Ἀββᾶς Εὐάγριος δὲν ταράχτηκε καθόλου, ὕστερα ἀπὸ τέτοια προσβολή. Ἔσκυψε ταπεινὰ τὸ κεφάλι του καὶ ἀποκρίθηκε:
- Ἔχεις δίκιο, Πᾶτερ, ἔτσι πρέπει νὰ συμπεριφέρωμαι. Συγχώρεσέ μου τὴν ἀπερισκεψία. Ἄλλη φορά θὰ εἶμαι πιὸ προσεκτικός.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.107].