ΘΕΛΟΝΤΑΣ νὰ βεβαιωθοῦν οἱ Γέροντες, ἂν πραγματικὰ ἦταν τόσο ταπεινὸς καὶ πρᾶος ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων, ὅσο τουλάχιστον φημιζόταν, πῆγαν μία μέρα, τάχα θυμωμένοι, στὸ κελλί του καὶ τοῦ φώναξαν:
- Ἐσὺ εἶσαι ὁ Ἀγάθων, ὁ φαῦλος κι ὑπερήφανος;
- Ναί, Πατέρες μου, τέτοιος εἶμαι, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, χωρὶς κὰν νὰ ταραχθῇ.
- Καὶ τολμᾶς νὰ φλυαρῇς καὶ νὰ κατακρίνῃς τοὺς ἀδελφούς; Ἐξακολούθησαν οἱ ἄλλοι.
- Δίκιο ἔχετε, ἀλλὰ παρακαλέστε τὸν Θεὸ νὰ μ’ ἐλεήσῃ, εἶπε πάλι ὁ ταπεινὸς Ἀγάθων.
- Καὶ δὲν φτάνουν ὅλα αὐτά, ἔγινες τώρα κι αἱρετικός!
- Ἅ, ὄχι, αἱρετικὸς δὲν ἔγινα ἀκόμη, ὕψωσε ζωηρὰ τὴ φωνὴ ὁ Ἀββᾶς, πρὸς μεγάλη ἔκπληξι τῶν ἀνακριτῶν του.
- Γιὰ ἐξήγησέ μας, Ἀγάθων, τοῦ εἶπαν χαμογελῶντας οἱ Γέροντες, γιατί δέχτηκες εὐχαρίστως ὅλες τὶς ἄλλες κατηγορίες καὶ τούτη τὴν τελευταία δὲν θέλησες νὰ τὴν παραδεχτεῖς;
- Καλὸ εἶναι γιὰ τὴν ψυχή μου, κι οὔτε κανένα βλάπτει, νὰ μὲ νομίζουν οἱ ἄλλοι φαῦλο καὶ φλύαρο, ὑπερήφανο καὶ φιλοκατήγορο, ἀποκρίθηκε ὁ Ὅσιος. Ἀλλὰ νὰ μὲ νομίζουν αἱρετικὸ, ζημιώνονται, καὶ μένα χωρίζουν ἀπὸ τὸν Κύριό μου.
Οἱ Γέροντες θαύμασαν τὴ διάκρισί του καὶ παραδέχτηκαν πὼς εἶχε δίκιο.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.111]