Ζ-1.112, ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ, (26/4/23).

ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΟΠΟΙΟΣ ἐπαινεῖ μπροστὰ του ἄνθρωπο, ἔλεγε κάποιος Γέροντας, τὸν παραδίνει στὸ διάβολο γιὰ νὰ τὸν πολεμάῃ.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.112]

 

Ζ-1.113, ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ, (26/4/23).

ΚΑΠΟΙΟΣ ἐπισκέπτης μία μέρα ἐπαίνεσε τὸ ἐργόχειρο τοῦ Ἀββᾶ Ἰωάννη. Ἐκεῖνος ἔκανε πὼς δὲν ἄκουσε κι ἐξακολούθησε τὴ δουλειά του. Ὁ ξένος τὸν ἐπαίνεσε γιὰ δεύτερη φορά καὶ πάλι ὁ Γέροντας σιώπησε. Μὰ σὰν πῆγε γιὰ τρίτη φορά νὰ τὸν ἐγκωμιάσῃ, παραμέρισε τὸ ἐργόχειρό του ὁ Ἀββᾶς καὶ τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος:
- Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ μπῆκες ἐδῶ μέσα, ἄνθρωπέ μου, κοντεύεις νὰ διώξῃς τὸ Θεό.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.113]

 

Ζ-1.114, ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ, (26/4/23).

Η ΤΑΠΕΙΝΟΣΥΝΗ εἶναι ἡ πύλη τ’ οὐρανοῦ, συνήθιζε νὰ λέγῃ ὁ παραπάνω Ἀββᾶς Ἰωάννης. Διὰ μέσου αὐτῆς μπῆκαν οἱ Πατέρες μας στὴν πόλι τοῦ Θεοῦ.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.114]

 

Ζ-1.115, ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ, (26/4/23).

ΛΕΝΕ πὼς ὁ Ἀββᾶς Μακάριος φερνόταν μὲ ψυχρότητα καὶ σπάνια μιλοῦσε σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν τιμοῦσαν καὶ τὸν ἐγκωμίαζαν. Οἱ ἀδελφοὶ ποὺ τὸν ἤξευραν σὰν ἤθελαν νὰ τὸν συμβουλευτοῦν, τοῦ ἔπιαναν ἔτσι κουβέντα:
- Τί ἔκανες, Ἀββᾶ, τὸν καιρὸ ποὺ ἤσουν καμηλιέρης κι ἔκλεβες νίτρο καὶ τὸ πούλαγες κρυφά; Ἔτρωγες πολὺ ξύλο ἀπὸ τοὺς φύλακες;
Ὁ Γέροντας χαμογελοῦσε εὐχαριστημένος, γιὰ τὰ προσβλητικὰ λόγια, καὶ συνωμιλοῦσε μὲ τοὺς ἀδελφούς.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.115]