ΚΑΠΟΙΟΣ Ἐρημίτης, ποὺ συνήθιζε νὰ φορῇ μόνο ἕνα τρίχινο μανδύα, πῆγε μία φορᾶ νὰ ἐξομολογηθῇ στὸν Ἀββᾶ Ἀμμωνᾶ.
- Αὐτὸ μόνο δὲ σὲ ὠφελεῖ σὲ τίποτε, Ἀδελφέ, τοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, δείχνοντάς του τὸν τρίχινο μανδύα.
- Μὲ βασανίζουν τρεῖς λογισμοί, Ἀββᾶ, εἶπε ὁ Ἐρημίτης. Ὁ ἕνας μου λέγει νὰ κατοικήσω πολὺ βαθειὰ στὴν ἔρημο, ὁ ἄλλος νὰ πάω ξένος κι ἄγνωστος σὲ μακρινὸ τόπο κι ὁ τρίτος νὰ κλειστῶ στὴν καλύβα μου, χωρὶς νὰ βλέπω ἄνθρωπο καὶ νὰ τρώγω κάθε δυὸ μέρες. Τί νὰ διαλέξω ἀπ’ ὅλα αὐτά;
- Κανένα δὲν σὲ ὠφελεῖ, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας. Ἂν θὲς ν’ ἀκούσης τὴ συμβουλή μου, μεῖνε στὸ κελλί σου, τρῶγε λίγο κάθε μέρα καὶ κράτα διαρκῶς στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά σου τὰ λόγια του τελώνη: «ὁ Θεός, ἰλάσθητι μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Μόνο μὲ τὴν ταπείνωσι θὰ βρῇς σωτηρία..

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.14]