ΩΜΟΛΟΓΟΥΣΕ συχνὰ στοὺς συνασκητὲς του ὁ Ἀββᾶς Καρίων, πὼς εἶχε κοπιάσει πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὸ γυιὸ του Ζαχαρία στὴν ἄσκησι, μὰ δὲν εἶχε κατορθώσει ἀκόμη νὰ φτάση στὰ μέτρα ἐκείνου, ποὺ τὸν στόλιζαν δυὸ μεγάλες ἀρετές· ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ σιωπή.
Ὅταν ὁ Ζαχαρίας ἦταν ἀκόμη πολὺ νέος, σχεδὸν παιδί, μιὰ νύχτα ποὺ προσηύχετο, ἔπεσε σὲ ἔκστασι καὶ εἶδε θεία ὀπτασία. Τὴν ἄλλη μέρα τὸ φανέρωσε στὸν πατέρα του. Ἐκεῖνος ὅμως, σὰν πρακτικὸς ποὺ ἦταν, τὸν μάλωσε καὶ τὸν ἀποπῆρε, λέγοντάς του πὼς ὅλα αὐτὰ ἦσαν πλάνη καὶ φαντασία δαιμονική. Ἀλλ’ ὁ νέος ἐξακολουθοῦσε νὰ γίνεται πιὸ θερμὸς στὴν προσευχὴ καὶ νὰ δέχεται θεῖες ἀποκαλύψεις. Ἀφοῦ ὅμως ὁ πατέρας του δὲν ἤθελε μὲ κανένα τρόπο νὰ τὸν ἀκούση, ἀποφάσισε νὰ τὰ ἐμπιστευθῇ στὸν Ἀββᾶ Ποιμένα.
Ὁ Ὅσιος τὸν ἄκουσε μὲ προσοχὴ καὶ βλέποντάς τον νὰ φλέγεται ἀπὸ θεϊκὸ ἔρωτα, κατάλαβε πὼς τὸν εἶχε ἐπισκεφθῆ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ γιὰ μεγαλύτερη ἀσφάλεια τὸν ἔστειλε νὰ συμβουλευθῇ πιὸ ἔμπειρο σ’ αὐτὰ, Γέροντα.
Ὁ Ζαχαρίας ἔκανε ὅπως τοῦ εἶπε ὁ Ἀββᾶς Ποιμήν, προτοῦ προλάβει ὅμως νὰ ἐξομολογηθῆ, ὁ Γέροντας ἐκεῖνος τοῦ φανέρωσε τοὺς λογισμούς του.
- Σὲ ἔχει ἐπισκεφθῆ ἡ θεία Χάρις, τέκνον μου, τοῦ εἶπε. Γύρισε ὅμως πίσω στὸν πατέρα σου καὶ νὰ ὑποτάσσεσαι ταπεινὰ σ’ αὐτὸν γιὰ νὰ παραμείνη στὴν καρδιά σου.
Ὁ νέος ἀκολούθησε πιστὰ τὴν ὑπόδειξι τοῦ Ἁγίου καὶ ὠφελήθηκε.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.22]