ΩΜΟΛΟΓΟΥΣΑΝ οἱ Πατέρες τὴν ταπεινότητα τοῦ Ἀββᾶ Ποιμένος σ’ ὅλη του τὴ συμπεριφορά. Ὅταν αἴφνης συζητοῦσε μὲ τοὺς Γέροντας, ποτὲ δὲν ὑποστήριζε τὴ δική του γνώμη. Ὑποχωροῦσε κι ἐπαινοῦσε τὴν γνώμη τῶν ἄλλων.
Τοὺς ἀδελφούς, ποὺ πήγαιναν νὰ τὸν συμβουλευτοῦν, τοὺς ἔστελνε πρῶτα στὸν μεγαλύτερο ἀδελφό του, τὸν Ἀββᾶ Ἀνούβ. Ἐκεῖνος πάλι τοὺς ξανάστελνε πίσω στὸν Ἀββᾶ Ποιμένα, λέγοντάς τους, πὼς σ’ ἐκεῖνον ἔχει δώσει ὁ Θεὸς τὸ χάρισμα νὰ ξεκουράζῃ τὶς ψυχές.
Μπροστὰ στὸ μεγαλύτερό του ἀδελφὸ δὲν ἄνοιγε ποτὲ τὸ στόμα του ὁ Ἀββᾶς Ποιμὴν νὰ μιλήση σὲ ἄνθρωπο. Στεκόταν παράμερα μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι ἀπὸ συστολὴ καὶ σεβασμό.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.39]