ΕΝΑΣ ἀρχάριος Μοναχὸς ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἀββᾶ Ποιμένα νὰ τὸν διδάξη πὼς νὰ ἡσυχάζη στὸ κελλί του.
- Ἐγώ, παιδί μου, τοῦ εἶπε ὁ Ὅσιος, στὴν ἡσυχία τοῦ κελλιοῦ μου ἐξετάζω καλὰ τὸν ἑαυτό μου καὶ βρίσκω πὼς εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, βυθισμένος μέχρι τὸ λαιμὸ στὸ βοῦρκο τῆς ἀσωτίας καὶ φορτωμένος δυσβάστακτο βάρος. Γι’ αὐτὸ δὲν παύω νὰ φωνάζω μ’ ὅλη τη δύναμη τῆς ψυχῆς μου στὸν Πανοικτίρμονα Θεόν: «Κύριε, ἐλέησε μέ». Ὁ Μοναχός, ποὺ ἔχει τὸν Θεὸ διαρκῶς μπροστὰ στὰ μάτια του, καὶ στὸ κελλὶ τοῦ ἀκόμη κάθεται μὲ συστολὴ καὶ εὐλάβεια καὶ δὲν πέφτει ποτὲ σὲ σοβαρὸ παράπτωμα.
- Ἂν ἔλθη στὸ κελλί μου κάποιος ἀδελφός, ποῦ ἡ συναναστροφή του δὲν μὲ ὠφελεῖ, τί πρέπει νὰ κάνω; ζήτησε νὰ μάθη ὁ Μοναχός.
- Ἐξέτασε καλὰ τὸν ἑαυτό σου, τὸν συμβούλεψε ὁ Ὅσιος, νὰ ἰδῆς τί σκέψεις εἶχες προτοῦ σ’ ἐπισκεφθῇ ὁ ἀδελφός, καὶ εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ἀνακαλύψης πὼς ἐσὺ εἶσαι ὁ αἴτιος ποὺ δὲν οἰκοδομεῖται καὶ ὁ ἄλλος. Ἂν κάνης αὐτὸ πάντοτε μ’ ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη, δὲν θὰ κατηγορῆς τὸν πλησίον σου, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό σου μόνον.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.45]