ΚΑΠΟΙΟΣ Μοναχός, εἶπε ἐμπιστευτικὰ στὸν Ἀββᾶ Σισώη, πὼς εἶχε κατορθώσει τὸν τελευταῖο καιρὸ νὰ ἔχη διαρκῶς τὸ νοῦ τοῦ στὸ Θεό.
- Αὐτό, παιδί μου, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ διακριτικὸς Γέροντας, οὔτε μεγάλο κατόρθωμα, οὔτε δικό σου εἶναι, ἀλλὰ τῆς θείας Χάριτος. Μεγάλο πράγμα εἶναι νὰ νοιώθης τὸν ἑαυτό σου χειρότερο ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους. Αὐτὸ λέγεται ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.46]

 

ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ἀπὸ τὴν καλύβα κάποιου ἀναχωρητῇ ὁ ὅσιος Σισώης, τὸν χαιρέτησε καὶ τὸν ἐρώτησε πῶς περνοῦσε.
- Νά, τὸν καιρὸ σπαταλῶ, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.
- Μακάρι νὰ μποροῦσα κι ἐγὼ νὰ σπαταλῶ τὸν καιρό μου, ἀδελφέ μου, χωρὶς νὰ προσθέτω ἁμαρτίες, εἶπε ἀναστενάζοντας ὁ ταπεινὸς Γέροντας.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.47]