Ο ΔΡΟΜΟΣ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ ταπείνωσι, ἔλεγε ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος, εἶναι ἡ ἐγκράτεια, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ αὐταπάρνησι.
Ἄλλοτε πάλι ἔλεγε: Ἡ Ἁγία Γραφή μας λέγει γιὰ τὰ εἴδωλα πὼς «στόμα ἔχουσι καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι καὶ οὐ βλέπουσιν, ὦτα ἔχουσι καὶ οὐκ ἀκούουσι». Ὤ, νὰ μποροῦσε νὰ γίνη ἔτσι κι ὁ Μοναχός! Καὶ ἐκτὸς τούτων τὰ εἴδωλα ἐθεωροῦντο βδέλυγμα. Ἂς νοιώθη κι ὁ Μοναχὸς βδέλυγμα τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ βρῇ σωτηρία.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.49]

 

Ο ΑΒΒΑΣ Κρόνιος θεωρεῖ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσον ποὺ ὁδηγεῖ τὴν ψυχὴ στὴν πραγματικὴ ταπεινοσύνη.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.50]

 

ΚΑΠΟΙΟΣ Ἅγιος Γέροντας εἶδε κάποτε μὲ τὰ μάτια τοῦ τὸν διάβολο καὶ τὸν ρώτησε θαρρετά:
- Γιατί μὲ πολεμᾶς μὲ τόση ἐπιμονή;
- Ἐπειδή μου ἀντιστέκεσαι διαρκῶς μὲ τὴν ταπείνωσί σου, ἀποκρίθηκε ὁ διάβολος κι ἔγινε ἄφαντος

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.51]

 

ΚΑΘΩΣ γύριζε μία μέρα στὸ κελλὶ τοῦ ὁ Ὅσιος Μακάριος, φορτωμένος φοινικόφυλλα γιὰ τὸ ἐργόχειρό του, τὸν σταμάτησε ὁ διάβολος, ἕτοιμος νὰ τοῦ ἐπιτεθῆ, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε. Μία ἀκατανίκητη δύναμι τὸν ἐμπόδιζε.
- Πολὺ μ’ ἔχεις βασανίσει, Μακάριε, τοῦ φώναξε ἄγρια. Τόσα χρόνια σὲ πολεμῶ καὶ δὲν μπορῶ νὰ σὲ ρίξω. Καὶ τί περισσότερο ἀπὸ μένα κατορθώνεις ἐσύ; Νηστεύεις τάχα; Ἀμ’ ἐγὼ ποτὲ δὲν τρώγω. Ἀγρυπνεῖς; Ἐγὼ οὔτε κὰν ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ ὕπνο. Ἕνα μόνο φοβερὸ ἔχεις ποὺ μὲ τρομάζει.
- Ποιὸ εἶναι αὐτό; ρώτησε μὲ πολὺ ἐνδιαφέρον ὁ Ὅσιος.
- Ἡ ταπεινοφροσύνη, ὠμολόγησε θέλοντας καὶ μὴ ὁ διάβολος κι ἐξαφανίστηκε.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.52]