ΚΑΠΟΙΟΣ ἀδελφὸς ρωτοῦσε ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγάλους Γέροντας, τί εἶναι ταπεινοφροσύνη.
- Ταπεινοφροσύνη, τέκνον μου, εἶναι νὰ νοιώθης πάντοτε τὸν ἑαυτό σου ἁμαρτωλὸ καὶ χειρότερο ἀπὸ ὅλους τους ἀνθρώπους, ἐξήγησε ὁ Γέροντας. Εἶναι μεγάλο κατόρθωμα αὐτὸ καὶ δύσκολο. Μπορεῖς ὅμως νὰ τὸ ἀποκτήσης, βάζοντας τὸν ἑαυτό σου σὲ ἀκατάπαυστο κόπο.
- Μὰ πῶς εἶναι δυνατὸν ἂν βλέπης διαρκῶς τὸν ἑαυτό σου χειρότερο ἀπ’ ὅλους; ἀπόρησε ὁ ἀδελφός.
- Μᾶθε νὰ βλέπης τὰ προτερήματα τῶν ἄλλων καὶ τὰ δικά σου σφάλματα καὶ ζήτει κάθε μέρα γι’ αὐτὰ συγχώρησι ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ θὰ τὸ κατορθώσης, συμβούλεψε ὁ Ὅσιος.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.59].

 

ΕΝΑΣ νέος Μοναχὸς εἶχε φθάσει σὲ τόση ταπείνωσι, ποὺ στὴν προσευχὴ τοῦ ἔλεγε αὐτὰ μόνο τὰ λόγια στὸν Θεό:
- Κύριέ μου, ρίξε στὴν κεφαλή μου κεραυνὸ νὰ μ’ ἐξαφανίση ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς, γιατί ὅσο ζῶ σὲ παρακούω.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.60].