ΕΝΑΣ νέος εὐσεβῆς πῆγε νὰ ἐπισκεφθῇ κάποιον Γέροντα Ἐρημίτη.
- Πῶς περνᾶς, Ἀββᾶ; τὸν ρώτησε.
- Πολὺ ἄσχημα, παιδί μου.
- Γιατί, Ἀββᾶ;
- Ἔχω σαράντα χρόνια ἐδῶ, ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας στενάζοντας βαθειά, ποὺ δὲν κάνω τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ καταριέμαι κάθε μέρα τὸν ἴδιο μου τὸν ἑαυτό, ἀφοῦ στὴν προσευχή, ποὺ κάνω, λέω στὸν Θεό: «ἐπικατάρατοι οἱ ἐκκλίνοντες ἀπὸ τῶν ἐντολῶν σου».
Ἀκούοντας τὸν Ἐρημίτη νὰ μιλάῃ ἔτσι γιὰ τὸν ἑαυτό του, θαύμασε τὴν ταπεινοσύνη του ὁ νέος κι ἀποφάσισε νὰ τὸν μιμηθῇ.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.63].

 

ΚΑΠΟΙΟΣ Γέροντας, μὲ μεγάλη πείρα στὰ πνευματικά, συμβουλεύει ἔτσι τοὺς Ἀναχωρητᾶς:
- Ἂν πῆγες νὰ μείνῃς σ’ ὅλη σου τὴ ζωὴ στὰ βάθη τῆς ἐρήμου, μὴν ἀφήσης ποτὲ τὸ λογισμό σου νὰ σὲ ξεγελάσῃ πὼς ἔκανες κάτι σπουδαῖο. Πεῖσε μᾶλλον τὸν ἑαυτό σου πὼς εἶσαι ἕνα ἀγρίμι, διωγμένο ἀπὸ τὴν πόλι καὶ δεμένο στὴν ἐρημιά, γιὰ νὰ μὴ δαγκώνῃ τοὺς ἀνθρώπους.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.64].

 

ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΠΑΤΗΡ κάνει αὐτὴ τὴν ὑπόδειξι στοὺς Ἐρημίτας:
- Ἂν κατοικῆς στὴν ἔρημο μόνος καὶ δῆς φανερὰ τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ ἐπάνω σου, μὴν ὑψηλοφρονήσης καὶ τὴν χάσης. Πὲς στὸν ἑαυτό σου πὼς γιὰ τὴν ἀνυπομονησία καὶ τὴν ἀδυναμία σου σ’ ἐλεεῖ ὁ Θεός, διὰ νὰ μὴ γογγύσης καὶ χάσης τὴν ψυχή σου.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.65].