ΑΝ, ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ τὴν ὑψηλὴ πολιτεία τῶν Ἁγίων, κινηθῆς ἀπὸ θεῖο ζῆλο καὶ ἐπιθυμήσης νὰ τὴ μιμηθῇς, βᾶλε ἀρχὴ καὶ ζήτει ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σ’ ἐνισχύσῃ, συμβουλεύει κάποιος Πατήρ. Ἂν τελειώσης τὸ ἔργο ποὺ ἄρχισες, χρεώστα εὐγνωμοσύνη σ’ Ἐκεῖνον πού σοῦ ἐχάρισε τὴ δύναμι.

Ἂν πάλι δὲν τὰ καταφέρης νὰ τελειώσῃς, ἀναγνώρισε τὴν ἀδυναμία σου καὶ ταπεινώσου. Θεώρησε τὸν ἑαυτό σου ἀνίκανο, φτωχό σὲ ἀρετὴ κι ἀνυπόμονο. Κατάκρινέ τον, ποὺ ἄρχισε κάτι καλὸ καὶ δὲν κατώρθωσε νὰ τὸ τελειώσῃ. Ἔτσι ταπεινωμένος, τουλάχιστον, ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ σωθῇς.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.67].