Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ὁ Σύρος, ὁ περίφημος διδάσκαλος τοῦ ἀσκητισμοῦ, ἀποφάσισε κάποτε ν’ ἀφήση γιὰ λίγο τὴν πολυπόθητη ἡσυχία του στὴν ἔρημο καὶ νὰ κατέβῃ στὴν πόλι. Εἶχε ἐπιθυμία νὰ προσκυνήσῃ τὰ ἅγια λείψανα, ποὺ βρίσκονταν τότε στὴν ΄Ἐδεσσα, ἀλλὰ καὶ νὰ συναντηθῇ μὲ ἐκκλησιαστικοὺς ἄνδρες, γιὰ νὰ συζητήσῃ μαζί τους δογματικὲς ἀλήθειες. Ζοῦσε σὲ μία ἐποχή, ποὺ ἡ ὀρθὴ πίστι χτυπιόταν ἀπ’ ὅλες τὶς μεριὲς ἀπὸ φοβερὲς αἱρέσεις.
- Κύριε, προσευχήθηκε προτοῦ ξεκινήσει, στεῖλε μου μπροστά μου, καθὼς θὰ περνῶ τὴν πύλη τῆς πόλεως, ἕναν ἄνθρωπο ποὺ νὰ μὲ διδάξῃ.
Μὰ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔμπαινε στὴν πολυάνθρωπη Ἔδεσσα, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ βρέθηκε στὸ δρόμο του, ἦταν μία κοινὴ γυναίκα, ποὺ στάθηκε καὶ τὸν κύτταζε ἀδιάντροπα. Ὁ Ὅσιος παραπονέθηκε στὸν Κύριο, ποὺ παραχώρησε νὰ βρῇ τὸ ἀντίθετο ἀπ’ ὅτι εἶχε ζητήσει. Ὕστερα γύρισε αὐστηρὸ τὸ βλέμμα του στὴ γυναίκα καὶ τῆς εἶπε ἀπότομα, γιὰ νὰ τῆς προκαλέσῃ κάποια συστολή:
- Ἀπορῶ πῶς δὲν κοκκινίζεις ἀπὸ ντροπὴ ποὺ τολμᾶς νὰ μὲ κυττάζῃς μὲ τόση ἐπιμονή.
- Ἐγὼ, τοῦ ἀποκρίθηκε ἐκείνη μ’ ἑτοιμότητα, κάνω αὐτὸ πού μοῦ ταιριάζει. Ἀπὸ τὴν πλευρά σου πλάστηκα, ἐσένα πρέπει νὰ κυττάζω. Τοῦ λόγου σου ὅμως, ποὺ πλάστηκες ἀπὸ τὸ χῶμα, καλὰ θὰ κάνῃς νὰ ἔχῃς διαρκῶς τὸ βλέμμα σου ριγμένο σ’ αὐτό.
Παίρνοντας τόσο σωστὴ ἀπάντησι ὁ μέγας Ὅσιος, εὐχαρίστησε μ’ εὐγνωμοσύνη τὸν Θεό. Πιὸ ὠφέλιμη διδασκαλία ἀπ’ αὐτὴ δὲν τοῦ χρειαζόταν πλέον.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.74].