Ο ΟΣΙΟΣ Παχώμιος εἶχε συνήθεια μία ἢ καὶ περισσότερες φορὲς τὴν ἑβδομάδα νὰ συγκεντρώνῃ τοὺς Μοναχούς τοῦ Κοινοβίου του καὶ νὰ τοὺς διδάσκῃ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Κάποτε, ἀντὶ νὰ διδάξῃ ὁ ἴδιος, πρόσταξε τὸν Θεόδωρο, νέο ἀκόμη στὴν ἡλικία κι ἀρχάριο στὴ μοναχικὴ ζωή, νὰ μιλήσῃ στοὺς ἀδελφούς. Ἤθελε μ’ αὐτὸ νὰ δοκιμάσῃ τὴν ὑπακοή του. Ὁ καλὸς ὑποτακτικός, χωρὶς ἀντιρρήσεις καὶ ταπεινολογίες, ἔκανε εὐθῆς τὴν προσταγὴ τοῦ Ἡγουμένου του. Σηκώθηκε κι ἄρχισε νὰ διδάσκῃ τὸ θεῖο λόγο. Αὐτὸ ὅμως δὲν καλοφάνηκε στοὺς γεροντότερους. Θύμωσαν, κι ἐπιδεικτικὰ ἄφησαν τὴ συγκέντρωσι κι ἔφυγαν γιὰ τὰ κελλιά τους. Σὰν τελείωσε ἡ διδασκαλία, ἔστειλε ὁ Ὅσιος καὶ τοὺς κάλεσε νὰ παρουσιαστοῦν μπροστά του.
- Γιατί φύγατε ἀπὸ τὴ σύναξι; τοὺς ρώτησε αὐστηρά.
- Τί ἤθελες νὰ κάνωμε Ἀββᾶ, ἀποκρίθηκαν μὲ ἀγανάκτησι ἐκεῖνοι, ἀφοῦ ἔβαλες ἕνα παιδὶ νὰ διδάξη τοὺς γέρους;
Ὁ Ὅσιος Παχώμιος ἀναστέναξε βαθειὰ καὶ δάκρυα ἀνέβηκαν στὰ μάτια του.
- Καλὰ λένε πὼς ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ρίζα ὅλων τῶν κακῶν καὶ γκρεμίζει ὅλα τὰ καλά, ποὺ χτίζει ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος μὲ τόσους κόπους. Φεύγοντας ἀπὸ τὴ σύναξι δὲν καταφρονήσατε, ἄθλιοι, τὸν Θεόδωρο, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ποὺ ὡμιλοῦσε δι’ αὐτοῦ. Δὲν εἴδατε ἐμένα, τὸν πνευματικό σας Πατέρα καὶ διδάσκαλο, μὲ πόση προσοχὴ παρακολουθοῦσα; Καὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς πιὸ ὠφέλιμη διδασκαλία δὲν εἶχα ἀκούσει ἕως σήμερα.
Λέγοντας αὐτά, τοὺς ἔδωσε αὐστηρὸ ἐπιτίμιο γιὰ νὰ συντρίψῃ τὸν ἐγωισμό τους.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.75].