ΤΡΙΑ ὁλόκληρα χρόνια, λέγουν οἱ Πατέρες, προσηύχετο ὁ Ὅσιος Παμβῶ καὶ ἔλεγε:
- Κύριε, μὴ μὲ δοξάσης ἐδῶ στὴ γῇ.
Καὶ τόσο τὸν ἐδόξασε ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ταπείνωσί του, ποὺ τὸ πρόσωπο τοῦ ἔλαμπε σὰν τὸν ἥλιο καὶ πολλὲς φορὲς δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν βλέπουν οἱ συνασκηταί του.
Τὸ ἴδιο χάρισμα, νὰ λάμπουν οἱ μορφές τους, εἶχαν ὁ Ὅσιος Σισώης καὶ ὁ Ἀββᾶς Σιλουανός.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.93].

 

ΔΙΗΓΕΙΤΟ ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κολοβὸς γιὰ κάποιο Γέροντα Πνευματικό, ποὺ εἶχε μεγάλη φήμη στὴν πόλι, πὼς πῆγε καὶ κλείστηκε σὲ μία σπηλιὰ πολὺ βαθειὰ στὴν ἔρημο γιὰ ν’ ἀποφύγῃ τὴ δόξα τῶν ἀνθρώπων.
Κάποτε τὸν εἰδοποίησαν πὼς ἕνας ἑτοιμοθάνατος φίλος του τὸν γύρευε νὰ ἐξομολογηθῇ.
- Ἂς ἀφήσω νὰ νυχτώσῃ, συλλογίστηκε ὁ Γέροντας, γιὰ νὰ μὴ μὲ ἰδοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ μὲ τιμήσουν.
Σὰν βράδυασε καὶ βγῆκε ἀπὸ τὴ σπηλιά του, δυὸ Ἄγγελοι παραστάθηκαν δεξιὰ κι ἀριστερά του μὲ λαμπάδες ἀναμμένες καὶ τὸν συνώδευαν σ’ ὅλη του τὴν ὁδοιπορία. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως, ποὺ εἶδαν τὸ παράξενο ἐκεῖνο φῶς - τοὺς Ἀγγέλους δὲν τοὺς ἔβλεπαν - βγῆκαν ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ ὑποδέχτηκαν τὸν Ὅσιο μὲ ζωηρὲς ἐκδηλώσεις.
Ὅσο ἐκεῖνος ἀπὸ ταπεινοφροσύνη ἀπόφευγε τὴ δόξα, τόσο τὸν τιμοῦσε ὁ Θεός..

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.94].