ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ποὺ τοῦ περνοῦσε τὸ φελόνι, τὴν ἡμέρα ποὺ τὸν χειροτονοῦσε πρεσβύτερο, εἶπε φιλικὰ στὸν Ἀββᾶ Μωϋσῆ, τὸν Αἰθίοπα, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας:
- Ἀϊ Μωϋσῆ, τώρα ἔγινες κατάλευκος σὰν περιστέρι.
- Ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ κρίνει ὁ δεσπότης μου ἢ ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό; Εἶπε ἐκεῖνος ταπεινά.
Θέλοντας ὕστερα νὰ τὸν δοκιμάσῃ ὁ Πατριάρχης, ἂν ἔχη πραγματικὴ ταπεινοσύνη, εἶπε κρυφὰ στοὺς κληρικοὺς νὰ τὸν διώχνουν ἀπὸ τὸ σκευοφυλάκιο. Ἔτσι μόλις παρουσιάστηκε μέσα, μετὰ τὴ Λειτουργία, τοῦ φώναξαν ὅλοι μαζὶ ἀποδοκιμαστικά:
- Τί θέλεις ἐδῶ, Ἀράπη, πήγαινε ἔξω.
Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ποὺ κρυφὰ τὸν ἀκολούθησε γιὰ νὰ ἰδῇ ἂν τοῦ κακοφάνηκε, τὸν ἄκουσε νὰ μονολογῇ:
- Καλά σου κάνανε, μελανέ. Ἀφοῦ δὲν εἶσαι ἄνθρωπος, τί γυρεύεις μὲ τοὺς ἀνθρώπους;

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.98].

 

ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ σ’ ἐκεῖνον ποὺ τὸν τιμοῦν πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν ἀξία του, λέγει κάποιος Πατήρ.
Ἡ ψυχικὴ ζημιὰ ποὺ παθαίνει εἶναι ἀνεπανόρθωτη. Εὐτυχισμένος ἐκεῖνος ποὺ καταφρονεῖται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, γιατί τὸν περιμένει δόξα στὸν Οὐρανό.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 1.99].