Ο ΑΒΒΑΣ Λουλᾶς ἔζησε σαράντα χρόνια σέ Κοινόβιο κι ἦταν, καθώς λένε, ὑπόδειγμα καλοῦ ὑποτακτικοῦ. Ἀργότερα πῆγε στήν ἔρημο κι ἔγινε Ἀσκητής. Μέ τήν πλούσια πεῖρα, πού εἶχε ἀποκτήσει, ἦταν σέ θέσι νά δίνῃ ὀρθές συμβουλές στούς νέους Μοναχούς.
- Δοκίμασα ὅλους τούς τρόπους τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τούς ἔλεγε, καί βρῆκα πώς οἱ κοινοβιᾶτες προκόβουν πιό πολύ στήν ἀρετή, ἄν βάλουν πρόθυμα τόν ἑαυτό τους στό ζυγό τῆς ὑποταγῆς.

Ζ-2.2, ΥΠΟΤΑΓΗ, (17/5/23).

ΚΑΠΟΙΟΣ ἀδελφός ρώτησε τόν Ὅσιο Παΐσιο:
- Τί νά κάνω, Ἀββᾶ, πού ἔχω σκληρή καρδιά καί δέ φοβοῦμαι τόν Θεόν;
- Πήγαινε νά ὑποταχτῇς σέ Γέροντα πού ἔχει θεῖο φόβο, τόν συμβούλεψε ὁ Ὅσιος. Κοντά του θά μάθῃς κι ἐσύ νά φοβῆσαι τόν Θεόν.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 2.2]