ΓΝΩΡΙΣΑ Μοναχούς, ἔλεγε κάποτε μέ θλίψι τό καύχημα τῆς ἐρήμου, ὁ Μέγας Ἀντώνιος, πού, ὕστερα ἀπό ὑπερβολικούς κόπους κι Ἀσκητικούς ἀγώνας, ξεγλίστρησαν στήν ἁμαρτία κι ἔχασαν τό λογικό τους.
Αἰτία τοῦ ξεπεσμού τους ἦταν ἡ πεποίθησι πού εἶχαν ἀποκτήσει γιά τόν ἑαυτό τους καί γιά τά ἔργα τους. Λησμόνησαν οἱ δυστυχεῖς τή φρόνιμη συμβουλή τῆς Γραφῆς:
«ἐπερώτησον τὸν πατέρα σου, καὶ ἀναγγελεῖ σοι τοὺς πρεσβυτέρους σου, καὶ ἐροῦσί σοι».
Ἄλλοτε πάλι ἔλεγε:
- Ὁ καλός ὑποτακτικός πρέπει νά ἀναφέρῃ στό Γέροντά του πόσα βήματα κάνει καί πόσες σταγόνες νερό ἔχει πιεῖ, μήπως σφάλλει καί σ’ αὐτά.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 2.15]