ΕΝΑΣ Γέροντας εἶχε μαθητή τόσο πρόθυμο στήν ὑπακοή, πού ἔκανε ἀμέσως καί μέ ἀκρίβεια ὄ,τι τόν πρόσταζε. Μιά μέρα ὁ Ἀββᾶς, γιά νά τόν δοκιμάση, τοῦ εἶπε νά πάρῃ τό βιβλίο πού διάβαζαν στήν Ἐκκλησία καί νά τό πετάξη στόν ἀναμμένο φοῦρνο. Χωρίς δισταγμό ὁ ὑποτακτικός ἔκανε ὅ,τι τοῦ εἶπε ὁ Γέροντας. Μά χάρι στήν ὑπακοή του, μόλις ἔρριξε τό βιβλίο, ὁ φοῦρνος παρευθῦς ἔσβυσε.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 2.22]

 

ΕΝΑΣ πατέρας μιά φορά πῆρε τό μικρό του γυιό καί πῆγε στήν ἔρημο νά γίνῃ καλόγερος. Ἔγινε ὑποτακτικός σ’ ἕνα σοφό Γέροντα.
Ἐκεῖνος μιά μέρα, γιά νά δοκιμάσῃ τήν ὑπακοή του, τήν στιγμή πού ἄναβε τόν φοῦρνο νά ψήσῃ τά ψωμιά, τοῦ φώναξε νά ρίξῃ μέσα τό μικρό γυιό του. Ὁ καλός ὑποτακτικός, χωρίς χρονοτριβή, ἄρπαξε τό παιδί καί τό πέταξε στό φοῦρνο. Μά γιά τήν ὑπακοή του ἡ φωτιά σχημάτισε καμάρα γύρω ἀπό τό παιδί καί τ’ ἄφησε τελείως ἀνέγγιχτο.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 2.23]