ΣΤΑ περίχωρα τῆς Ἀλεξάνδρειας ζοῦσε κάποτε ἕνας Ἐρημίτης. Ἄνθρωπος σκληρός στό χαρακτήρα, ὀξύθυμος καί ἰδιότροπος, πού ἦταν ἀδύνατο νά συγκατοικήσῃ ἄλλος μαζί του. Μά ἕνας νέος εὐσεβῆς, πού εἶχε πόθο νά μονάσῃ ἀκούγοντας τήν κακή φήμη τοῦ Γέροντος, ἔκανε μέ τό Θεό αὐτή τή συμφωνία.
- Κύριε, εἶπε στήν προσευχή του, γιά νά συγχωρήσῃς ὅλες τίς ἁμαρτίες πού ἔχω κάνει ἀπό τά παιδικά μου χρόνια, πηγαίνω θεληματικά νά ὑπηρετήσω αὐτόν τόν Ἐρημίτη καί ὑπόσχομαι νά μείνω στήν ὑποταγή του μέχρι τέλους.
Τό εἶπε καί τό ἔκανε. Ὑποτάχτηκε στό σκληρό Γέροντα καί δεχόταν κάθε μέρα ἀγόγγυστα τίς ἰδιοτροπίες του, βρισιές καί ταπεινώσεις κι ἀφάνταστη κακομεταχείρισι.
Ὕστερα ἀπό ἔξι χρόνια, βλέποντας τήν ὑπομονή του ὁ Θεός, τοῦ ἔστειλε ἀπό τόν Οὐρανό παρηγοριά. Εἶδε στόν ὕπνο του Ἄγγελο Κυρίου νά κρατᾶ μεγάλο κατάστιχο στό χέρι, πού τό μισό ἦταν σβυσμένο ἐντελῶς κι ἀπόμεινε πυκνογραμμένο τ’ ἄλλο μισό.
- Τό μισό χρέος σου ἔχει ἐξοφληθεῖ, τοῦ εἶπε ὁ Ἄγγελος, δείχνοντάς του τό κατάστιχο. Δέν ἔχεις παρά νά ἀγωνιστῇς τώρα γιά τό ὑπόλοιπο.
Κάποιος ἀλλος Γέροντας πνευματικός, πού ἀσκήτευε ἐκεῖ κοντά, παρακολουθοῦσε μέ συμπάθεια τούς ἀγώνας τοῦ ἀδελφοῦ κι εἶχε συνδεθεῖ πολύ στενά μαζί του. Σάν ἄκουγε τόν ἰδιότροπο Ἐρημίτη νά τόν βρίζη καί νά τόν κτυπᾶ τόν ρωτοῦσε μέ ἀγάπη:
- Πῶς πέρασε ἡ ἡμέρα σου, τέκνον; Κέρδισες τίποτε; Ἔσβυσες καμμιά σειρά ἀπό τό κατάστιχο;
Ἄν καμμιά φορά, πολύ σπάνια γινότανε αὐτό, δέν τόν ἔβριζε καί δέν τόν χτυποῦσε ὁ Γέροντάς του, πήγαινε τό βράδυ λυπημένος στόν καλό γείτονα ὁ ἀδελφός καί τοῦ παραπονιόταν:
- Κακή μέρα σήμερα, Ἀββᾶ πέρασε μέ ἀνάπαυσι. Δέν ἔχω κανένα κέρδος.
Ὕστερα ἀπό ἔξι χρόνια βασανισμένης ζωῆς, κοιμήθηκε ὁ ἀδελφός. Ἀποκαλύφτηκε τότε στόν πνευματικό Γέροντα πώς κατατάχθηκε μέ τούς ἁγίους Μάρτυρας καί παρακαλοῦσε μέ παρρησία τόν Θεό γιά τόν Ἀββᾶ του.
- Κύριε, ἔλεγε, καθώς γιά ΄κεῖνον ἐλέησες ἐμένα, ἐλέησε τώρα κι ἐκεῖνον γιά τούς πολλούς Σου οἰκτιρμούς.
Ἡ προσευχή τοῦ ὑπομονετικοῦ ὑποτακτικοῦ ἀκούστηκε. Ὁ σκληρόκαρδος Γέροντας μετανόησε, ἄλλαξε ζωή καί σώθηκε ἡ ψυχή του.

[Ἀπό τό βιβλίο "Σταλαγματιές από την πατερική σοφία", ἀδ. Θεοδώρας Χαμπάκη, Κεφ. Ζ, παρ. 2.32]